28 Mayıs 2011 Cumartesi

yeniden...

Sebepsizliğe üzüldün mü hiç? Hayat seni bomboş sayfaları karalar gibi hoyratça harcarken...
Oysa hiç bir neden yok, oysa hiç birini haketmedin.
Belki hepsi senin suçundu, çoğunu yok yere sahiplenmişken.
Bırak dediler bir çok defa, kolların ona sarmaşık misali dolanmışken.
Ne çözebildin, ne de çözebildiler seni.

Hep anlattın durdun, bir çok defa bağıra çağıra...
Duymadılar.

Sustun sonra, saniyelerce, belki yıllarca.
Farketmediler.

3 yorum: