Herneyse

Herkes gitti. Ne sen kaldın, ne de ben...

En çok herkes kendi kabuğuna çekildiği zamanlarda özledim seni. Çünkü, ben hep kendi kabuğuma sensiz dönsem de, bir avuç hayal koydum cebime. Bir avuç sen.
Ama ne yeşil gözlerinin hayali yetti bana ne de artık hissedemediğim varlığın... Hani bir kelime olsa ifadeyi mümkün kılan, hiç şüphesiz durmazdı iki dudağımın arasında, düşerdi, seni ifade etmek için sarf ettiğim kelimelerin arasına...

Herkes gitti. Ne sen kaldın, ne de ben...

En çok herkes kendi kabuğuna çekildiği zamanlarda düştü aklım sana. Ne kabullendim, ne de bir mantığa oturttum yokluğunu... Her gece benden uzakta uyurken başka hayaller içinde sen, bir kez olsun düşmek istedim bir yıldız gibi umut saçan bir halde hayallerine. Oysa artık ne bir hayaldim, ne de bir gerçek...