12 Aralık 2011 Pazartesi

Veda Yazısı



Zor şey gitmek. Hele bir de gideceğin yeri hiç bilmiyorsan eğer, çok zor. Bir tarafta da bıraktıkların var ardında... Zor şey bir adım sonrasını bilmemek.

Topladım bavulumu. İçinde, daha önce hiç sahip olmadığım renkler, zevksiz ve tatsız yükler varken, çektim fermuarını kapattım valizimi. Sabah olunca omzuma takacağım ve çekip gideceğim. Ardımda kalan, gözleri dolmuş, belki ağlamış bir çok insan bırakarak. Mesela, annem ağlayacak. Muhtemelen saatlerce susmayacak. Şu an bu satırları yazdığım, son dakikalarımı geçirdiğim bu yatağa gelecek, yastığıma sarılıp benim kokumu içine çekecek ve gözyaşlarının ıslattığı yüzünü dayayıp kokumla uyuyacak.

Zor şey gitmek bunları düşünerek.

Gideceğim, saatlerce uzağa. Kulağıma bir kaç güzel şarkı takılacak yol boyu. Gözümde bir çok anı canlanacak. Böylesine gözü yaşlı insana inat hiç akmayan gözyaşlarım belki kimsesiz kaldığım bir anda bana eşlik edecek. Nitekim, kimsem kalmayacak.

Zor şey gitmek, bunları düşünerek.

Etrafımda bir kola kasası içerisine doldurulmuş boş şişeler gibi birbirine benzeyen onlarca insanın arasına karışacağım. Şişelerin etrafını süslenen bir kaç yıldız, bir kaç arma bana hükmedecek, belki de çok üzecek ama benim sesim çıkmayacak.

Zor şey gitmek, bunları düşünerek.

Zaman aksın istemez insan yaşarken, yaşlanmak korkusuyla. Ben muhtemelen ölüme yaklaşmayı tercih edeceğim, akmayan zamana kin kusarak. Bitsin diye çentik çentik yıpratacağım kendimi, siz hiç bunları bilmezken.

Zor şey gitmek, bunları düşünerek.

Sonra sizi özleyeceğim. Dostlarımla tokuşturduğum kadehleri. Annemin yaptığı yemekleri mesela. Gecenin bir vakti çalan telefonumu... Beni düşünerek duvarımda bir şeyler paylaşan arkadaşlarımın küçük kırmızı ileti kutucuklarını, twitter'da bahseden hiç tanımadan kaynaştığımız insanları özleyeceğim.

Zor şey gitmek, bunları düşünerek.

12 Aralık, hayatım boyunca hep çok zor bir tarih oldu benim için. Özellikle de son yıllarda. Şimdi de veda tarihim.

Dediğim gibi, zor şey bunları düşünürken gitmek ama bir şey var ki tüm bunları sineye çekip üstesinden gelmemi sağlayacak; o da sizsiniz aslında. Hayatım boyunca, doğduğum andan itibaren, hayatıma giren, çıkan, seven, sevişen, küfür eden, terkeden, yalvaran, isyan eden herkes çok şey kattı bana. Kocaman bir adam olurken, kocaman bir zırh bürüdünüz üstüme. Her zorluğun üstesinden gelmeyi başarabilmemi sağlayan bir zırh...

O yüzden, ben üstesinden geleceğim bu vedanın. O yüzden, siz, dostlarım, aşklarım, düşmanlarım, ailem... Hepiniz dikkat edin kendinize ve sağlıcakla kalın.

17 Mayıs 2012'de görüşmek üzere.

Hadi eyvallah!